1945 | 26. grudnia, narodziny. Dzieciństwo, podstawówka i liceum w Katowicach. Wczesna fascynacja radiem, maszynami do pisania i zabawnymi rysunkowami w gazetach, szczególnie tymi z ostatniej strony tygodnika “Panorama”

1963 - 68 | Studia architektury, sporadyczna działalność kabaretowa

1967 | Pierwsza publikacja: króciótki komiks o tematyce matrymonialnej w katowickim dzienniku “Trybuna Robotnicza”. Euforia

1969 - 72 | Asystentura na Wydziale Architektury Politechniki Śląskiej

1971 | 12. kwietnia ślub. Ulega wreszcie zdobywana przez dwa lata dziewczyna , fantastyczna Basia, prawdziwa Górnoślązaczka, filolożka, absolwentka Uniwersytetu Jagiellońskiego, adiunktka na Uniwersytecie Śląskim.

1970 | Kilka miesięcy cotygodniowych rysunkowych komentarzy w katowickim dzienniku “Sport”. Wymagana regularność dostarczania na ostatni moment rysunków prosto do drukarni oraz nieprzydatność sportu, jako obiektu satyrycznych przedsięwzięć, zmuszają autora do rychłego zakończenia współpracy.

1970 - 72 | Cotygodniowe programy muzyczne w duecie z przyjacielem dla Polskiego Radia Katowice, potem własne audycje o polskich architektach w 1. programie Polskiego Radia.
Naratające cenzorskie praktyki katowickiej organizacji partyjnej stają się motywem jednogłośnej decyzji mojej i kolegi przedwczesnego opuszczenia miłego kontaktu z prawdziwym mikrofonem radiowym.

1973-1983 | Projektant w dużym gliwickim biurze projektów. Pod koniec tego okresu dwuosobowa kooperacja autorska w wyniku której powstały dwa zrealizowane projekty kościołów w Zabrzu i Gliwicach .

1973 | Narodziny córki Justyny. 20 lat później studiuje scenografię i kostium u profesora Jürgena Rose na Akademii Sztuk Pięknych w Stuttgarcie. Dzisiaj współpracuje z teatrami w Niemczech, Austrii, Szwajcarii i Italii. ( Italii, bo imię własne “Włochy” jest jednym z największych i bubli polskiego języka i jest w istocie rasistowskie).

1973 - 81 | Współpraca z warszawskim satyrycznym tygodnikiem “Szpilki”. Też publikacje w innych polskich czasopismach, oraz w niemieckim periodyku satyrycznym “Pardon”.

1981, 13. grudnia | Generał Wojciech Jaruzelski ogłasza tak zwany stan wojenny dla Polski. Współpraca z prasą zamiera.

1983 | 23. październik. Około dziesięciu rysunków, w tym sześć zakupionych uprzednio przez Ministerstwo Kultury zaprezentowano podczas otwartej po zakończeniu stanu wojennego wystawie, która inaugurowała otwarcie Muzeum Karykatury w Warszawie.

1984 | 4. stycznia. Start wyprawy maluchem, fiatem 126p, do północnej Afryki w celu zarobienia dewiz i powrotu prawdziwym autem. 2,5 roku pobytu w algierskim Oranie, praca jako architecte, cooperant technique. Basia wykłada na orańskim Uniwersytecie Es Senia, córka kontynuuje naukę we francuskim Lycée Pasteur. Wyprawy na Saharę, podróże do Francji, Hiszpanii i Portugalii.

1986 | wyjazd z Algierii, w drodze decyzja osiedlenia się w Niemczech. W 1987 roku zarzucenie kotwicy w Stuttgarcie.

1987 - 2019 | Architekt w dużym stuttgarckim biurze architektonicznym. Rysunki satyryczne powstają najpierw rzadko, z czasem przybywa ich jednak coraz więcej. Internet zasadniczo ułatwia ich publikowanie na różnych platformach. W regularnych odstępach czasu niezobowiązujące inicjowanie grup bluesowych, działających na ogół doraźnie, najczęściej na jeden wieczór. Ich powstawanie wynikało z zamiłowaniu autora do bluesa i do harmonijki ustnej blues harp.

1974-2021 | Prace autora prezentowane są w licznych zbiorowych wystawach karykatury w Polsce i za granicą, (między innymi in. Londyn, Paryż, Melbourne, Münster i Hannover), w salonach karykatury w Knooke-Heist, Bordigherze i Gabrowie. Rysunki na wystawie "Przeciw nienawiści i gwałtowi" w Fellbach koło Stuttgartu. Wystawy indywidualne w Warszawie, Katowicach, Halle, i Gliwicach, dwukrotnie w piwnicy towarzystwa kulturalnego we wspomnianym Fellbach i w klubie jazzowym “Biedny Konrad” w Weinstadt. Udział w kilku konkursach, 2. nagroda w konkursie "Młodzi w karykaturze", Łódź 1976, 2. nagroda w konkursie “Na luzie”, Bielsko-Biała 2017. Wiele prac w zbiorach prywatnych.

Satyra jest od bardzo dawna elementem społecznych interakcji, autor jednak nie postrzega działalności satyryka-karykaturzysty jako doniosłej. Bardzo rzadko się zdarza, że satyra trafia upatrzone cele albo odczuwana jest jako dotkliwa. Rzecz w tym, że obiekty satyry wcale się w niej nie rozpoznają - obojętnie, czy są to politycy, gangsterzy, czy rozpasani seksualnie dostojnicy kościelni.
Czy to frustruje? Oczywiście, z upływem czasu jednak coraz mniej.